Εναρκτήρια ομιλία του Συμποσίου του Κατηχητικού του Αγίου Νικολάου με θέμα "Θεός επεφάνη εν σαρκί και φέτος και στην ενορία μας" από τον π. Δημήτριο Χαρισίου.
"Σήμερον η χάρις του Αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγεν". Αληθινός εν τη - φαινομενική - υπερβολή του ο λόγος του υμνωδού καθώς κάθε ευκαιρία σύναξης είναι γεγονός δηλωτικό ενότητας άρα εικόνα της Εκκλησίας και της Βασιλείας και απόδειξη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος εναυτή.
Να σας ευχαριστήσω, λοιπόν, που ανταποκριθηκατε στο κάλεσμα της τοπικής μας Εκκλησίας και να σας καλωσορίσω στη σημερινή μας σύναξη που είνια προέκταση και συνέχεια της ευχαριστιακής μας Σύναξης.. Να σας ευχηθώ ευλογημένη από το Θεό την καινούργια χρονιά, δημιουργική και καρποφόρα, γεμάτη από τη χάρη και τη χαρά του Θεού.
Τα παιδιά του Μέσου και του Ανώτερου Κατηχητικού της ενορίας μας για άλλη μια φορά μας "παρέσυραν" στη σημερινή εκδήλωση για να γνωτιστούμε κατ'αρχήν, να συμπροβληματιστούμε, να ανταμώσουμε σώματι και ψυχή, να αλληλοκατανοηθούμε, να ακούσουμε λόγον αληθείας, να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι.
Η σημερινή μας σύναξη είναι πυρήνας προετοιμασίας της μεγάλης ευχαριστιακής σύναξης. Συμμετέχουν σ'αυτήν όλοι οι συντελεστές του νεαννικού πνευματικού έργου της ενορίας μας ώστε κάποτε να καθήσουμε στο ίδιο τραπέζι μετά τη Θ. Λειτουργία και όλα τα μέλη της ενορίας.
Χρέος της Εκκλησίας, αδελφοί μου, συνεχές, επείγον και επιτακτικό είναι να φέρνει το Χριστό αδιάλειπτα μέσα μας κι ανάμεσά μας. Τον Χριστό είτε ως Άσαρκο Λόγο, με το κήρυγμα και την κατήχησ, είτε ως Ένσαρκο με την κοινωνία των Μυστηρίων. Μ'΄άλλα λόγια χρέος της Εκκλησίας είναι η συνεχής τέλεση της Θ. Λειτουργίας η οποία όμως δεν περιορίζεται στο ναό, αλλά ξεκινώντας απ'αυτόν συνεχίζεται ως "Λειτουργία μετά τη Θεία Λειτουργία", σύμφωνα με τη μεστή έκφραση κορυφαίου σύγχρονου θεολόγου.
Αφού, λοιπόν, είδαμε που εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσαμε εκεί που όδευε ο αστήρ προσκυνήσαμε με τους ποιμένες, τον υμνήσαμε με τους αγγέλους, του προσφέραμε τον εαυτό μας όπως οι Μάγοι είμαστε έτοιμοι να τον δούμε τέλειο άνδρα εν θεότητι και ανθρωπότητι να ζητά το βάπτισμα και να μας το προσφέρει εις αναγέννησιν βροτών και ζωήν την αιώνιον.
Αυτή την επιφάνει του Θεού Λόγου θέλει να μας παρουσιάσει το φετινό μας συμπόσιο, την αληθινή, την ουσιαστική, αυτήν που μπορεί να μας διέφυγε μέσα στην τεχνική λάμψη των γιορτών. Κατά αγαθή όμως συγκυρία σήμερα 3 του μηνός Ιανουαρίου κοιμήθηκε ένας μεγάλος μύστης της εκκλησιαστικής και λατρευτικής ζωής, ένας φίλος του Θεού και δικός μας, ο κυρ - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αυτός που έζησε στις αγρυπνίες του στον Άγιο Ελισσαίο, την ένσαρκη επιδημία του Λόγου και μετά την κατέγραψε στα υπέροχα διηγήματά του. Κατέγραψε πώς οι απλοί άνθρωποι του λαού, οι παπάδες, οι ψάλτες, ο λαός του Θεού ο ευλογημένος, η τότε κοινότητα των πιστών, δηλαδή η ενορία ζούσαν τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, την Ανάσταση.
Εδώ προκύπτει το τρίτο ζήτημα, εμείς η σύγχρονη ενορία, ο λαός του Θεού, οι νέοι μας: πώς αποδεχόμαστε το γεγονός ότι Θεός ενανθρώπησεν; Νοηματοδοτεί το βίο μας; Χαροποιεί τη ζωή μας, μας δίνει το έναυσμα για να το μαρτυρήσουμε σ'όλους στα πέρατα της γης, στους εγγύς και στους μακράν ότι αυτός ενηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν;
Και φέτος λοιπόν "Θεός επεφάνη εν σαρκί" και στην ενορία μας έτσι κι αλλιώς. Εμείς; Ας μας το πουν τα παιδιά. Κηρύσσόντας την έναρξη του συμποσίου εύχομαι καλή επιτυχία σ'όλες τις εργασίες του.
"Σήμερον η χάρις του Αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγεν". Αληθινός εν τη - φαινομενική - υπερβολή του ο λόγος του υμνωδού καθώς κάθε ευκαιρία σύναξης είναι γεγονός δηλωτικό ενότητας άρα εικόνα της Εκκλησίας και της Βασιλείας και απόδειξη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος εναυτή.
Να σας ευχαριστήσω, λοιπόν, που ανταποκριθηκατε στο κάλεσμα της τοπικής μας Εκκλησίας και να σας καλωσορίσω στη σημερινή μας σύναξη που είνια προέκταση και συνέχεια της ευχαριστιακής μας Σύναξης.. Να σας ευχηθώ ευλογημένη από το Θεό την καινούργια χρονιά, δημιουργική και καρποφόρα, γεμάτη από τη χάρη και τη χαρά του Θεού.
Τα παιδιά του Μέσου και του Ανώτερου Κατηχητικού της ενορίας μας για άλλη μια φορά μας "παρέσυραν" στη σημερινή εκδήλωση για να γνωτιστούμε κατ'αρχήν, να συμπροβληματιστούμε, να ανταμώσουμε σώματι και ψυχή, να αλληλοκατανοηθούμε, να ακούσουμε λόγον αληθείας, να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι.
Η σημερινή μας σύναξη είναι πυρήνας προετοιμασίας της μεγάλης ευχαριστιακής σύναξης. Συμμετέχουν σ'αυτήν όλοι οι συντελεστές του νεαννικού πνευματικού έργου της ενορίας μας ώστε κάποτε να καθήσουμε στο ίδιο τραπέζι μετά τη Θ. Λειτουργία και όλα τα μέλη της ενορίας.
Χρέος της Εκκλησίας, αδελφοί μου, συνεχές, επείγον και επιτακτικό είναι να φέρνει το Χριστό αδιάλειπτα μέσα μας κι ανάμεσά μας. Τον Χριστό είτε ως Άσαρκο Λόγο, με το κήρυγμα και την κατήχησ, είτε ως Ένσαρκο με την κοινωνία των Μυστηρίων. Μ'΄άλλα λόγια χρέος της Εκκλησίας είναι η συνεχής τέλεση της Θ. Λειτουργίας η οποία όμως δεν περιορίζεται στο ναό, αλλά ξεκινώντας απ'αυτόν συνεχίζεται ως "Λειτουργία μετά τη Θεία Λειτουργία", σύμφωνα με τη μεστή έκφραση κορυφαίου σύγχρονου θεολόγου.
Αφού, λοιπόν, είδαμε που εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσαμε εκεί που όδευε ο αστήρ προσκυνήσαμε με τους ποιμένες, τον υμνήσαμε με τους αγγέλους, του προσφέραμε τον εαυτό μας όπως οι Μάγοι είμαστε έτοιμοι να τον δούμε τέλειο άνδρα εν θεότητι και ανθρωπότητι να ζητά το βάπτισμα και να μας το προσφέρει εις αναγέννησιν βροτών και ζωήν την αιώνιον.
Αυτή την επιφάνει του Θεού Λόγου θέλει να μας παρουσιάσει το φετινό μας συμπόσιο, την αληθινή, την ουσιαστική, αυτήν που μπορεί να μας διέφυγε μέσα στην τεχνική λάμψη των γιορτών. Κατά αγαθή όμως συγκυρία σήμερα 3 του μηνός Ιανουαρίου κοιμήθηκε ένας μεγάλος μύστης της εκκλησιαστικής και λατρευτικής ζωής, ένας φίλος του Θεού και δικός μας, ο κυρ - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αυτός που έζησε στις αγρυπνίες του στον Άγιο Ελισσαίο, την ένσαρκη επιδημία του Λόγου και μετά την κατέγραψε στα υπέροχα διηγήματά του. Κατέγραψε πώς οι απλοί άνθρωποι του λαού, οι παπάδες, οι ψάλτες, ο λαός του Θεού ο ευλογημένος, η τότε κοινότητα των πιστών, δηλαδή η ενορία ζούσαν τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, την Ανάσταση.
Εδώ προκύπτει το τρίτο ζήτημα, εμείς η σύγχρονη ενορία, ο λαός του Θεού, οι νέοι μας: πώς αποδεχόμαστε το γεγονός ότι Θεός ενανθρώπησεν; Νοηματοδοτεί το βίο μας; Χαροποιεί τη ζωή μας, μας δίνει το έναυσμα για να το μαρτυρήσουμε σ'όλους στα πέρατα της γης, στους εγγύς και στους μακράν ότι αυτός ενηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν;
Και φέτος λοιπόν "Θεός επεφάνη εν σαρκί" και στην ενορία μας έτσι κι αλλιώς. Εμείς; Ας μας το πουν τα παιδιά. Κηρύσσόντας την έναρξη του συμποσίου εύχομαι καλή επιτυχία σ'όλες τις εργασίες του.
